Από την ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΜΠΟΥΤΟΠΟΥΛΟΥ
http://www.tokoutimetislexeis.blogspot.com/
Τις τελευταίες μέρες, εκτός από την ήδη πιεστική παρουσία του ΔΝΤ, ζούμε και μια πανικόβλητη αγχωτική κατάσταση του τύπου «πρέπει τώρα να πιεστούμε», «τελείωσαν τα ψέματα», «κομμένα τα Καγιέν, κομμένη η Μύκονος, κομμένα τα Κολωνάκια», «μπορεί να τα έφαγαν άλλοι, όμως η χώρα είναι σε κρίση», «οι Έλληνες, όλοι μαζί, θα αποδείξουν ότι μπορούν να σταθούν στα πόδια τους» και άλλα αποπροσανατολιστικά.
Χμ...πολύ ωραία όλα αυτά, η χώρα είναι σε κρίση, όλοι πρέπει να παλέψουμε για να τη βοηθήσουμε, βάλε και λίγο από εθνική συνείδηση και έτοιμο το μανιφέστο.
Σύμπτωση;
Προσωπικά, δε με ενδιαφέρει να αποδείξω σε κανέναν ότι μπορώ να σταθώ στα πόδια μου. Και φαντάζομαι δεν είμαι η μόνη. Στέκομαι στα πόδια μου εδώ και πολλά χρονια, από τότε που ξεκίνησα να δουλεύω σ’ αυτό το κράτος παράνοιας.
Είμαι εντάξει στις υποχρεώσεις μου ως πολίτης που ζει μέσα σε ένα οργανωμένο σύνολο. Τα αυτονόητα δηλαδή, από την ώρα που μού ‘λαχε να ζω στην Ευρώπη και να υπάγομαι σε ένα συγκεκριμένο σύστημα και όχι στον Αμαζόνιο, στο χωριό του Μεγάλου Μάγου. Άλλο σύστημα εκει.
Έχω συνηθίσει στην πίεση, αφού έχω περάσει από το ακατανίκητο σύστημα των ελληνικών πανελληνίων εξετάσεων, έχω πλέον συνηθίσει να χτυπάω τρελά ωράρια στη δουλειά μου και έχω ζοριστεί για να ζω στην Αθήνα… Άρα δε μου λέει κάτι καινούριο η πρόταση «θα πιεστούμε».
Και όσο κι αν με πληγώνει που τα έφαγαν άλλοι, ξέρω ότι δε θα γίνει ποτέ κάτι γι’ αυτό. Γνωρίζω επίσης ότι ΔΝΤ σημαίνει πως η μάζα θα πληρώσει τη νύφη, θέλει δε θέλει, οπότε μην κουράζεστε να με πείσετε ότι «θα τιμωρηθούν οι ένοχοι». Μπούρδες.
Όμως, αν είναι να πληρώσω τα σπασμένα, μπορώ τουλάχιστον να αρχίσω να απολαμβάνω τους κόπους της πίεσής μου, χωρίς να πρέπει συνεχώς να απαιτώ το αυτονόητο;
Τις προάλλες, ξυπνώντας το πρωί και προσπαθώντας να συρθώ ως το μπάνιο, ανακαλύπτω ότι δεν έχουμε νερό. Απροειδοποίητα. Δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο βέβαια, ούτε ήταν και η πρώτη φορά. Όμως, νερό τέλος. Κομμένο.
Σύμπτωση;
(«ξεκίνησαν οι περικοπές», σκέφτηκα σε μια αποτυχημένη προσπάθεια διακωμώδησης της κατάστασης…)
Μετά τα σχετικά τηλεφωνήματα, μπλα μπλα μπλα, ανακαλύπτουμε ότι το νερό κόπηκε...κατά λάθος. Ο αρμόδιος υπάλληλος μάς επιβεβαιώνει ότι θα το συνδέσουν ξανά αμέσως.
Μισή ωρα μετα το «αμέσως», τηλεφωνώ ξανά.
«Τι θα γίνει κύριέ μου, έχουμε και δουλειά…»
«Μα περιμένετε κι εσείς λίγο ακόμα κυρία μου... Ξέρετε τώρα πώς είναι αυτά τα πράγματα…»
Το νερό ήρθε το απόγευμα εκείνης της ημέρας.
Ξέρω πώς ειναι αυτά τα πράγματα, αλλά πια... δε θέλω να ξέρω. Δε θέλω να περιμένω ούτε ένα λεπτό για να έχω πίσω ξανά αυτό που ποτέ δε σταμάτησα να πληρώνω. Και αν είναι να περιμένω, τότε θέλω να σταματήσω να το πληρώνω.
Θέλω να σταματήσω να συναινώ. Θέλω να αρχίσω να διεκδικώ.
Δε διεκδικήσαμε ποτέ, όμως πάντα στο τέλος κάθε μήνα πληρώναμε το λογαριασμό. Φτάνει.
Μερικές μέρες μετά, είναι Κυριακή και κάθομαι στο σπίτι αγκαλιά με ένα σκασμό εφημερίδες που δεν έχω διαβάσει ακόμα από όλη την εβδομάδα. Πέφτω πάνω σε ένα άρθρο που μου τραβάει την προσοχή. «Ο σιωπηλός θυμός απειλεί την καρδιά. Τριπλάσιος ο κίνδυνος για όσους δεν εκφράζουν το θυμό τους.»
Σύμπτωση;
Τα τζιπ, η Μύκονος και το υπόλοιπο lifestyle της «επιτυχίας» ας κοπούν από αυτούς που ως τώρα τα απολάμβαναν στις πλάτες μας και που κορόιδευαν τους πάντες για να τα αποκτήσουν. Από αυτούς που ως τώρα ήταν μαζί μας στον αγώνα της επιβίωσης, τάχα μου.
Απέναντι ήταν, μόνο που το καταλάβαμε αργά.
Άραγε, είναι αργά; αναρωτιέμαι...
Δευτέρα πρωί, περπατώ προς το γραφείο. Περνά δίπλα μου ένα αυτοκίνητο και καθώς έχει ανοιχτό το παράθυρο, ακούω το ραδιόφωνο να παίζει ένα τραγούδι της Ανδριάνας...
«Κι αν ειναι αργά, δεν ειναι αργά για θαύματα».
Τελικά, αγαπάω τις συμπτώσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου