“Ο πατέρας μου χτυπούσε την μητέρα μου. Ζούσα τη βία στο σπίτι μου μέχρι τα 16,5 χρόνια μου, που χώρισαν οι γονείς μου...Όταν βλέπεις γύρω σου γέλια και γυρίζεις σπίτι και το κλίμα είναι άσχημο, τότε καταλαβαίνεις ότι κάτι πάει στραβά. Ένα βράδυ Πρωτοχρονιάς περιμέναμε με την αδελφή μου να πάρουμε τα δώρα μας και να γιορτάσουμε μαζί, αλλά οι γονείς πλακώθηκαν και δεν ξέραμε τι να κάνουμε.Ήμουν συνεσταλμένο παιδί. Δεν με θυμάμαι να παίζω. Είχα μια μαμά και μια αδελφή να προστατέψω και είχα πάντα το μυαλό μου στις δυο τους...Οι καταστάσεις που βίωσα σπίτι με μεγάλωσαν απότομα. Πολλές φορές πίστευα ότι φταίω για όλα όσα έγιναν, αλλά τώρα δεν με επηρεάζει αυτό το κομμάτι της ζωής μου. Εχω βάλει σκοπό να είμαι χαρούμενη.
Το διαζύγιο των γονιών μου ήταν μια λύτρωση και δεν με ενοχλούσε που έπρεπε να ζω με λιγότερα χρήματα, αρκεί που ήμουν πιο ευτυχισμένη”. Πλεον φεύγω πριν με εγκαταλείψουν"...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου