Μια καινούργια μέρα - όλα θα πάνε καλύτερα!

Απλώς είμαι αισιόδοξος. Θέλω να είμαι αισιόδοξος. Αλλωστε την αισιοδοξία μπορεί κανείς να την πάρει όπως θέλει. Αισιοδοξία μπορεί να είναι εμπιστοσύνη στη διατήρηση, στη διαιώνιση του ανθρώπου ως φορέα της ανθρωπιάς, αισιοδοξία μπορεί να είναι και η προσδοκία του ερχομού ενός υπερανθρώπου κάπως ανάλογου με αυτόν που είχε ευαγγελιστεί ο Νίτσε.
Ωστόσο, σκέφτομαι ότι ΑΥΡΙΟ μπορεί οι μεγαλύτερες επαναστάσεις που γνώρισε η ανθρώπινη Ιστορία, όπως η Γαλλική και η Ρωσική, να αποδειχτεί ότι ήσαν απλώς μικροεκδορές στην επιδερμίδα της ανθρώπινης μοίρας...

Γι' αυτό πιστεύω ότι στις επιθέσεις του οποιουδήποτε δυνάστη, οι αντιδράσεις της σημερινής κοινωνίας, οι όποιες αντιδράσεις (αν αυτές που βλέπουμε καθημερινά είναι αντιδράσεις), είναι εκτός τόπου και χρόνου. Νιώθω ότι ως άνθρωποι, ως γενιές που που είχαν την προσδοκία μιας ευχάριστης ζωής με ανέσεις, ελευθερία, χαρά, συντροφικότητα, αλληλεγγύη, έχουμε προδοθεί. Λες και ήρθαμε με τον σπόρο της αυτοκαταστροφής μέσα μας.

Μια νηφάλια ματιά στην εποχή μας, δείχνει πως δεν ελέγχουμε πλέον τις εξελίξεις - είτε πολιτικές είτε κοινωνικές είτε και τεχνολογικές. Υπάρχουν οι κεντρικές εξουσίες που καθημερινά οπλίζονται και γίνονται απροσμάχητες. Υπάρχουν τα ψήγματα ενός περίεργου ολοκληρωτισμού που τα ανακαλύπτουμε στην καθημερινή ζωή μας. Αυτός ο κόσμος που μας αποκαλύπτεται κι εμείς μένουμε στήλες άλατος, θα γεμίσει σε λίγο με "ναυάγια". Εχω την εντύπωση ότι κάποια στιγμή δώσαμε τη μάχη του ανθρωπισμού και τη χάσαμε. Κερδίζουν αυτοί που έχουν τα "προσόντα", οι τεχνοκράτες που δεν έχουν "ψυχή" αλλά δύναμη.

Είναι φανερό πλέον ότι η εποχή μας έχει αδειάσει έννοιες από κάθε περιεχόμενο και το δυστύχημα είναι ότι αδυνατεί να τις αντικαταστήσει με άλλες. Είμαστε ακόμη στην ώρα των ιμπεριαλισμών. Μάθαμε για τον ιμπεριαλισμό των τραπεζών, για τον ιμπεριαλισμό των κερδοσκόπων, για των ιμπεριαλισμό των "οίκων αξιολόγησης", για τον ιμπεριαλισμό κάποιων που είναι κρυμμένοι κάπου και προωθούν με κλεφτές κινήσεις τα πιόνια τους. Νιώθω ότι είμαστε η "λεία" τους. Κι αυτοί είναι οι... γύπες!

Σ' αυτή, λοιπόν, την περίεργη συγκυρία, ο τελευταίος σφαδασμός της ανθρώπινης ψυχής είναι οι εξεγέρσεις των νέων, οι οποίες μπορεί να είναι άναρθρες, αλλά έχουν το πάθος μιας αλλαγής! Και είναι να εξεγείρονται γενικώς, γιατί κάποια στιγμή κατάλαβαν ότι γεννήθηκαν στο στίβο και είναι υποχρεωμένοι να αντιμετωπίσουν τα λιοντάρια!

Νίκος Λαγκαδινός