Η μοναξιά της κυβέρνησης...

Με το τέλος του χρόνου, του δυσκολότερου για τη χώρα μας χρόνου από τη Μεταπολίτευση, ολοκληρώνεται ο κύκλος μοναξιάς της κυβέρνησης. Αποκομμένη, είναι εντελώς λογικό, από ένα κοινωνικό σώμα που νιώθει να χάνει τη γη μέσα από τα πόδια του, ριζικά απορριπτόμενη από κόμματα της αντιπολίτευσης -λιγότερο κατανοητό και πάντως ασυγχώρητο- που βάζουν τις κομματικές στοχεύσεις πριν από το προφανές γενικό συμφέρον, έχασε, τους τελευταίους μήνες, δυο ακόμα κρίσιμα στηρίγματα : τη μαζική και οργανωμένη έκφραση των εργαζομένων, που όχι μόνο υφίστανται το μεγαλύτερο βάρος αλλά και αποτελούν παραδοσιακά τη ραχοκοκαλιά του κυβερνώντος του κόμματος, και, από χτες, την ψυχική συνεισφορά της ίδιας της κοινοβουλευτικής της ομάδας...

Στην κυβέρνηση σήμερα μένει η εμπιστοσύνη στον Πρωθυπουργό, η αριθμητική και ακόμα, όπως έδειξαν οι πρόσφατες τοπικές εκλογές, διάχυτη –αλλά συρρικνούμενη- κοινωνική υπεροχή, οι σταθερές αλλά ασθενείς φωνές μιας εγχώριας –κυρίως επιχειρηματικής- ελίτ και, κυρίως, η ανοιχτή στήριξη από τον ξένο παράγοντα, που, ας μην το ξεχνάμε, δεν επηρεάζει απλώς, αλλά από τον περασμένο Μάϊο, συνδιαχειρίζεται τη χώρα μας.

Θα το ξαναπώ για πολλοστή φορά : η κατεύθυνση των κυβερνητικών προσπαθειών είναι ορθή. Όχι γιατί είναι έξωθεν επιβεβλημένη, αλλά γιατί οι τόσα χρόνια χρονίζουσες βαθιές εξυγιαντικές αλλαγές είναι η μόνη –αμυδρή- ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον. Έστω και αν ταρακουνήσουν ισχυρά το πολιτικό σύστημα –αυτό θα έπρεπε κανονικά να είναι ζητούμενο- και την κοινωνία –εδώ το πρόβλημα είναι ποιος «πληρώνει» τι.

Είπα όμως «η κατεύθυνση». Με την πολιτική υλοποίηση υπάρχει σαφές πρόβλημα. Γιατί αν γίνεται με όλους τους πολιτικούς και κοινωνικούς παράγοντες αντιμέτωπους δεν έχει καμία ελπίδα να ριζώσει, πόσο μάλλον να ολοκληρωθεί.
Ως προς το κοινωνικό σώμα υπάρχει έλλειμμα εξήγησης και πειθούς –για μεγάλο χρονικό διάστημα το Μνημόνιο εμφανιζόταν σαν «αναγκαίο κακό» πριν μεταβληθεί σε «αναγκαίο μονόδρομο», και μάλιστα, ακόμα και σήμερα, όχι για όλους τους Υπουργούς.

Απέναντι στην –συχνά κακόπιστη- αντιπολίτευση απαιτούνταν πιο επιδέξιοι χειρισμοί και, ιδίως, ουσιαστικότερος διάλογος.

Στο εσωτερικό της κυβέρνησης, έχει παγιωθεί μια ιεραρχία δύο ταχυτήτων, που δεν ευνοεί την πραγματική ομοψυχία. Σε σχέση δε με την κοινοβουλευτική ομάδα, η κυβέρνηση αρκετές φορές άγγιξε την περιφρόνηση : ελλειπέστατη ενημέρωση, ελάχιστος διάλογος, συνεχής θέση προ τετελεσμένων, χρήση «μυστικής διπλωματίας» και όχι επιχειρημάτων που θα μπορούσαν να βοηθήσουν τους βουλευτές στη δύσκολη σχέση με τους ψηφοφόρους τους, λογική λόχου και όχι πολιτικού σώματος.

Ασφαλώς, μεμονωμένα, αρκετοί βουλευτές αντιδρούν κυρίως λόγω προσωπικών πικριών. Δεν μπορεί να είναι όμως τυχαίο ότι όλοι όσοι έχουν τελικά διαβεί το Ρουβίκωνα της άρνησης υπήρξαν ανοιχτά υποστηρικτές του Πρωθυπουργού. Ούτε ότι η διαρκής στοχοποίηση του Υπουργού Οικονομίας δεν οφείλεται μόνο σε δικές του επιλογές και παλινδρομήσεις αλλά και στο γεγονός ότι απολαύει της στήριξης μόνο του Πρωθυπουργού και της εν ευρεία εννοία «τρόικας».

Δρόμος πίσω δεν υπάρχει –και δεν πρέπει, εδώ που φτάσαμε, να υπάρξει. Το να κλείνει όμως μόνη της η κυβέρνηση την οδό κάποιας καλυτέρευσης και μιας ευρύτερης αποδοχής, δεν είναι απλώς λάθος, είναι αυτοκαταστροφικό.

Τόγραψε ο Κ. Μποτόπουλος στο Περιοδικό ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ

Ο Κ.Μπ. είναι πρώην Ευρωβουλευτής και τώρα μέλος του Ε.Σ. του ΠΑΣΟΚ

ΠΗΓΗ: ΛΟΓΟΠΛΟΚΙΕΣ