ΤΡΕΙΣ ΦΟΡΕΣ ώς τώρα οι Ελληνες έζησαν κάτω από στυγνή κατοχή: γερμανοϊταλική την πρώτη φορά, δικτατορική τη δεύτερη, οικονομική την τρίτη. Στις δύο πρώτες,....
οι Ελληνες πολέμησαν ηρωικά και τα κατάφεραν. Γενναία παιδιά, από τα σπλάχνα του λαού, ντρόπιασαν τους δυνάστες.
ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ τον Ναπολέοντα Σουκατζίδη, τον διερμηνέα των Γερμανών στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου, που αρνήθηκε να εξαιρεθεί από τους 200 θανατοποινίτες και εκτελέστηκε μαζί τους στην Καισαριανή την Πρωτομαγιά του 1944, αποσπώντας τον θαυμασμό ακόμη και του στρατοπεδάρχη Καρλ Φίσερ. Θυμηθείτε την αυτοθυσία της Λέλας Καραγιάννη, μητέρας 7 παιδιών, που έσωσε αναρίθμητους συμμάχους, ανατίναξε αεροδρόμια και εκτελέστηκε με άλλους 60 στο Δαφνί στις 8 Σεπτεμβρίου του 1944, ψάλλοντας τον εθνικό ύμνο...
ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ τον Μανώλη Γλέζο και τον Απόστολο Σάντα, που ντρόπιασαν τους Γερμανούς κατεβάζοντας τη σημαία τους από την Ακρόπολη. Θυμηθείτε τον Θεοδωράκη και τον Παναγούλη και τον Καράγιωργα, αλλά και τη Μελίνα και την Ελένη Βλάχου και τόσους άλλους άγνωστους και ανώνυμους αγωνιστές που έβαλαν μπουρλότο στην ξενοκρατία.
ΚΑΙ ΜΑΘΕΤΕ επίσης ότι η ξένη κατοχή, όσο σκληρή και αν είναι, θέλει δεν θέλει, σέβεται τους γενναίους, υποκλίνεται στους μάρτυρες και κάποτε υποχωρεί. Οταν με σάπισαν στο ξύλο οι Γερμανοί στο Γουδί για να μαρτυρήσω, έφεραν στην αυλή των βασανιστηρίων έναν νεαρό αγωνιστή που με δύο σκαμπίλια τα είχε πει όλα, ακόμη και ότι εγώ ήμουν ο καθοδηγητής του... Τότε, ο Αυστριακός στρατοπεδάρχης έκανε κάτι που δεν το περίμενα. Διέταξε εμένα μεν να με στείλουν στον θάλαμο των μελλοθάνατων, αλλά να μη με ξαναβασανίσουν, τον δε νεαρό «αγωνιστή» να τον στείλουν στο Νταχάου, όπου και πέθανε...
ΤΙ ΣΑΣ ΤΑ ΘΥΜΙΖΩ όλα αυτά; Σας τα θυμίζω γιατί και σήμερα ο λαός μας είναι ενωμένος, πάλι εκ των κάτω, την ώρα που το πολιτικό σύστημα έχει υποταχθεί στην ξενοκρατία του Στρος - Καν, του Ολι Ρεν και του Μανουέλ Μπαρόζο. Οι άνθρωποι αυτοί επέβαλαν στην κυβέρνηση Παπανδρέου το αξιοθρήνητο Μνημόνιο που, εν ριπή οφθαλμού, σχεδόν αδιάβαστο, έγινε νόμος του κράτους και αποτελεί το ιστορικό όνειδος της ελληνικής Βουλής, της πλουσιότερης όλων των εποχών.
ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΘΕΩΡΗΘΕΙ, λοιπόν, και ο Γεώργιος Παπανδρέου ως «δωσίλογος» πρωθυπουργός όπως oι τρεις της κατοχής και όργανο της ξενοκρατίας όπως οι τρεις της χούντας και για να μην ξεπηδήσουν νέοι αντιστασιακοί ήρωες, δεν έχει παρά, ομού με τους υπό αίρεσιν αρχηγούς του καταρρέοντος πολιτικού συστήματος, να διεκδικήσει και να επιτύχει την αλλαγή του Μνημονίου το ταχύτερο δυνατό.
ΚΑΙ ΝΑ ΑΝΑΛΟΓΙΣΘΕΙ, πρώτον, ότι ο Τσολάκογλου συνθηκολόγησε μεν από αγνό πατριωτισμό, όπως ισχυρίστηκε στη δίκη του, αλλά δεν απέφυγε τη θανατική καταδίκη. Δεύτερον, ότι σήμερα όλοι οι Ελληνες, είναι ενωμένοι εκ των κάτω εναντίον της ξενοκρατίας. Τρίτον, ότι ο ίδιος, αν και πατριώτης, δεν συγχωρείται να μείνει στην ιστορία ως «δωσίλογος» πρωθυπουργός που κυβερνά ελέω ξενοκρατίας...
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΚΟΜΗ ελάχιστα περιθώρια να σώσει η κυβέρνηση Παπανδρέου την πατρίδα από την αιώνια υποδούλωση στους ξένους δανειστές, καθώς μάλιστα τέτοιες μέρες το 1893 ο Τρικούπης αναφωνούσε το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν»!.. Τότε γλιτώσαμε!.. Τώρα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου