Τι μας έχει μείνει πλέον; Τα μέτρα έρχονται ένα ένα και χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία εισβάλλουν στην ζωή μας βιάζοντας καθημερινές ανάγκες. Μετά από αγώνες στους δρόμους όλης της χώρες, αγώνες που βάφτηκαν με αίμα, αγώνες που "λερώθηκαν" από πιόνια, το τελικό (μέχρι τώρα) αποτέλεσμα είναι ένα. Τα μέτρα είναι γεγονός. Στους πιο σκεπτικιστές αυτό ήταν ένα σίγουρο αποτέλεσμα. Ήταν υποχρεωτικό για να μην βουλιάξει η χώρα. Για τους πιο αισιόδοξους, ή ελπίδα πεθαίνει τελευταία.
Γιατί ακόμα πολεμάμε, ακόμα προσπαθούμε να διαφυλάξουμε τα δικαιώματα μας, που χρόνια πριν συνάνθρωποι πολεμούσαν για να τα απολαμβάνουμε εμείς σήμερα.
Σε μερικές συζητήσεις άκουσα και το εξής ενδιαφέρον, όχι για την ακρίβεια της πρότασης όσο για το υπονοούμενο που αφήνει."Σε λίγο θα καταργήσουν το 8ωρο και θα πάμε σε 12ωρη δουλειά με μικρότερες απολαβές. Η δουλεία επανέρχεται".
Είναι σίγουρα ένα ακραίο φαινόμενο ωστόσο, αξίζει να σημειωθεί ότι υπάρχει ένα αίσθημα απογοήτευσης, και δικαίως. Οι νέοι κοιτούν το μέλλον τους και το σκοτάδι απλώνεται παντού. Οι εργαζόμενοι σε δημόσιο τομέα και ιδιωτικό προσπαθούν να εξασφαλίσουν ένα μέλλον τουλάχιστον για τα παιδιά τους και οι συνταξιούχοι απλά δεν έχουν μέλλον. Ξέρετε κύριοι που νομίζεται ότι μας κυβερνάτε τι λένε; Ο Έλληνας βγάζει το μάτι του Έλληνα, όταν όμως άλλοι (ΔΝΤ-ΕΚΤ-Εκάστοτε Κυβέρνηση) πολεμούν τον Έλληνα τότε αυτός γίνεται το μεγαλύτερο όπλο. ΔΥΝΑΜΗ-ΠΑΘΟΣ. Γιαυτό στέλνουμε όλοι ένα μήνυμα προς την Κυβέρνηση και τους Εθελοντές βρικόλακες που αποσκοπούν στο να πιουν το αίμα μας.
ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ ΜΕ ΠΟΙΟΝ ΕΙΣΤΕ, Μ΄ΑΥΤΟΥΣ Ή ΜΕ ΜΑΣ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου