Φως, ρε παιδιά...

Από τη ΣΤΕΦΑΝΙΑ ΓΚΟΥΡΑ

Φωνές και συζητήσεις, κατήγοροι και κατηγορούμενοι σε καλοστημένα δημόσια τηλεοπτικά δικαστήρια. Όλοι είναι θύματα, οι θύτες άφαντοι. Όλοι κατηγορούν, αλλά οι κατηγορίες δε στοχεύουν πουθενά. Εξαπολύουν βολές κατά πάντων και πασών. Είναι αθώοι με άλλοθι... αδιαμφισβήτητα... Ξέρουν και τους ενόχους, είναι έτοιμοι κάθε φορά να τους καταγγείλουν, αλλά κατά έναν παράξενο τρόπο δεν τους αναφέρει ποτέ κανείς. Κι έτσι οι συνήθεις ύποπτοι, στην προσπάθειά τους να μην πετύχουν και καταδείξουν τους ιθύνοντες, διασταυρώνουν τα ακατάσχετα επιχειρήματά τους και τελικά την πληρώνουν οι ασυνήθεις θεατές.

Η σοβαροφάνεια έχει κατασυκοφαντήσει τη σοβαρότητα και όσοι έμειναν πραγματικά σοβαροί και μετρημένοι μέσα σε όλη αυτή την παράνοια, προσπαθούν να αποδείξουν ότι είναι σοβαροί και όχι σοβαροφανείς. Πολύ κουραστικό και ψυχοφθόρο να αποδεικνύεις συνέχεια ότι δεν είσαι ελέφαντας... Το ψέμα κι η υποκρισία καλά κρατούν. Κι όμως, καταλαβαίνεις ότι λέει κραυγαλέα ψέματα και συνεχίζεις να τον ακούς. Ίσως γιατί δε χωράει το μυαλό σου αυτό το θράσος το απύθμενο. Περισσότερα...