Για ένα κίνημα με σχέδιο, φορέα άμεσων ρεαλιστικών οραματικών στόχων

Από τον ΝΙΚΟ ΚΟΤΖΙΑ

http://epirusgate.blogspot.com/

Η χώρα έχει ανάγκη ενός ουσιαστικού σχεδίου που να της δίνει προοπτικές. Να γεννά προσμονές και ελπίδες. Να αντιστρατεύεται τη «δημιουργική λογιστική». Ταυτόχρονα, και όσο αυτό το σχέδιο δεν διαμορφώνεται, και κατά προέκταση δεν υλοποιείται, είναι επείγον οι πιο διαφορετικές δυνάμεις της ελληνικής κοινωνίας, να διαμορφώσουν άμεσα ένα μεγάλο κίνημα που να προωθεί την αντίσταση απέναντι στην κατάρρευση της χώρας και να ανοίξει διάλογο για μια διαφορετική πορεία της.

Το σχέδιο αυτό δεν θα είναι ένα πρόγραμμα κόμματος ή πολιτικού κινήματος, ή κάποιο υποκατάστατό του, αλλά ένα σχέδιο που μπορεί να το υιοθετήσει όλο ή εν μέρει ο οποιοσδήποτε και η οποιαδήποτε, άτομο, κόμμα, κοινωνικός φορέας, παρέα, μπλόκερς και πολίτες. Αποσκοπεί στην πραγμάτωση έξη, τουλάχιστον, μεγάλων στόχων που περιγράφω στη συνέχεια. Στην επαναφορά της αισιοδοξίας στην ελληνική κοινωνία. Στην χάραξη ενός ρεαλιστικού οράματος για το αύριο. Τέλος, αποσκοπεί στο να υποχρεώσει τη κυβέρνηση να απαντήσει σε σειρά ερωτημάτων τα οποία όταν τα ακούει σφυρίζει αδιάφορα. Εννοώ ερωτήματα όπως εκείνο που αφορά τους λόγους που οδήγησαν το οικονομικό επιτελείο της, όταν η Επιτροπή πρότεινε τέσσερα χρόνια εξόδου από την κρίση, εκείνο αντί να προτείνει τα πέντε, αντιπρότεινε, ω! τι πονηροί! Ω τι θαυμάσια! Τρία χρόνια. Χρονοδιάγραμμα που αποτελεί το θεμέλιο για την σημερινή πολιτική λιτότητας που για ορισμένους στο οικονομικό επιτελείο δεν συγκροτήθηκε ως ανάγκη για την αντιμετώπιση της κρίσης, αλλά ως «ευκαιρία με αφορμή την κρίση».

Κίνημα για την προάσπιση και προώθηση έξη στόχων

Στις σημερινές συνθήκες κρίσης, όπου η κυβέρνηση διεκπεραιώνει λογιστικά βιβλία και ονειρεύεται, όπως έλεγε μεταπολεμικά ο Γεώργιος Παπανδρέου, να «ευημερούν οι αριθμοί ενώ θα υποφέρουν οι άνθρωποι», είναι επιτακτική ανάγκη να αποκτήσει και πάλι ο απλός πολίτης ένα κοινωνικό – πολιτικό αποκούμπι. Το ΠΑΣΟΚ δείχνει τάσεις αυτοκτονίας ως προς τις σχέσεις του με τα λαϊκά στρώματα. Η αριστερά δεν συμπεριφέρεται ως αριστερά. Ένα κομμάτι της έχει ως υπέρτατο στόχο την «διατηρήση του φρουρίου της», ενώ το άλλο έχει θέσει το «εγώ» πάνω από το «εμείς» και τα συλλογικά αγαθά και ανάγκες. Ταυτόχρονα, η μεγάλη πλειοψηφία στο ΠΑΣΟΚ και στην Αριστερά, αλλά και δυνάμεις από άλλα κόμματα καθώς και κοινωνικούς χώρους, μπορούν και θέλουν να υπερασπιστούν ορισμένες στοιχειώδεις κατακτήσεις και δικαιώματα. Να μην επιτρέψουν την πλήρη κατάρρευση της χώρας, του κοινωνικού ιστού και της εθνικής της ταυτότητας. Χρειάζεται, λοιπόν ένα κίνημα από τα κάτω που θα συμπεριλαμβάνει δυνάμεις από όλες τις πολιτικές και κοινωνικές περιοχές.

Ποιοι μπορούν να είναι αυτοί οι στόχοι; Κατά τη γνώμη μου οφείλουν να είναι (και ας συμπληρώσει, διορθώσει, αφαιρέσει, ο καθένας και η καθεμία ότι εκείνος (-η) θεωρεί ορθό) οι εξής έξη: Προάσπιση της δημοκρατίας, των κοινωνικών κατακτήσεων, του δημόσιου πλούτου, μιας δίκαιης ανάπτυξης, με μια νέα αντίληψη για την ΕΕ, και, τέλος, μιας δημοκρατικής ρεαλιστικής ενεργητικής εξωτερικής πολιτικής.

Στόχος πρώτος κάθε κινήματος η προάσπιση της Δημοκρατίας

Θεμέλιο κάθε κινήματος αυτή τη στιγμή είναι η προάσπιση της δημοκρατίας, της δημοκρατικής διαδικασίας, των δημοκρατικών θεσμών και του πολιτισμού του δημοκρατικού διαλόγου. Η δημοκρατία κινδυνεύει τόσο από αυτούς που θέλουν «να κάψουν τη βουλή», όσο και από εκείνους που με την πρακτική τους γεννάνε αυτές τις διαθέσεις καψίματος. Η δημοκρατία κινδυνεύει από εκείνους που παριστάνουν τους ειδικούς και επιδιώκουν να αφήσουν την κοινή γνώμη χωρίς επαρκείς πληροφορίες. Που θεωρούν ότι οι ειδικοί ή τα «ειδικά συμφέροντα» είναι οι μόνοι που μπορούν να γνωρίζουν και να διαχειρίζονται τα κοινά. Σε αντίθεση με την Αρχαία Αθηναϊκή Δημοκρατία όπου οι ειδικοί θεωρούνταν κίνδυνος για τη δημοκρατία και την πόλη. Για αυτό εξάλλου, οι ειδικοί μπορούσαν να κοινοποιούν στο Δήμο τις ειδικές γνώσεις και εκτιμήσεις τους, ενώ η Πολιτική απόφαση παρέμενε στον Δήμο.

Ακόμα μεγαλύτερο δημοκρατικό πρόβλημα είναι το γεγονός ότι έχουν εμφανιστεί σειρά υπερεθνικών θεσμών που λαμβάνουν αποφάσεις για το μέλλον αυτού του τόπου χωρίς τη συμμετοχή της κοινωνίας. Εδώ δεν έχει απλά απολεσθεί ένα τμήμα κυριαρχίας, αλλά, ουσιαστικά, έχει καταργηθεί η συγκροτημένη δημοκρατική συμμετοχή στη λήψη και υλοποίηση απόφασης για ζωτικές ανάγκες της ίδιας της κοινωνίας και των πολιτών. Είναι ολοφάνερο ότι η έλευση του ΔΝΤ, της ΕΕ και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας αποτελεί τον μηχανισμό πίσω από τον οποίο κρύβονται τα συμφέροντα των ξένων και των ελληνικών τραπεζών, ενώ έχει ουσιαστικά καταργηθεί στα μεγάλα σοβαρά ζητήματα κάθε ίχνος δημοκρατίας. Η κατάργηση αυτή δεν μπορεί να υπερκεραστεί με κάποια παιχνίδια διαβούλευσης. Είναι κατά συνέπεια επιτακτική ανάγκη να υπερασπιστούμε τα δικαιώματα ελέγχου και λήψης απόφασης μιας δημοκρατικά οργανωμένης κοινωνίας.

Στόχος δεύτερος: Η προάσπιση των κοινωνικών κατακτήσεων

Μέσα στο κλίμα αντιδημοκρατικότητας που σκεπάζεται από τις δήθεν διαβουλεύσεις, καταβάλλεται συστηματική προσπάθεια να περιοριστούν και να καταργηθούν τα κοινωνικά δικαιώματα των εργαζομένων και γενικότερα σειρά από συλλογικά δημοκρατικά δικαιώματα των πολιτών. Δεν είναι απλά το γεγονός ότι οι αποφάσεις λαμβάνονται εκτός της ελληνικής κοινωνίας, αλλά επιπλέον, και για αυτό εξάλλου λαμβάνονται εκτός, οι αποφάσεις αυτές στοχεύουν σε δικαιώματα δεκαετιών. Με αυτό τον τρόπο τα μεγάλα ελληνικά και ξένα συμφέροντα προσπαθούν να πάρουν μια ρεβάνς από τον ελληνικό λαό που με πολύ ιδρώτα, ακόμα και αίμα, είχε διασφαλίσει για τον εαυτό του αυτά τα δικαιώματα. Στοχεύοντας οι μηχανισμοί που δεν αποφασίζουν με δημοκρατικές διαδικασίες στις κατακτήσεις και τα δικαιώματα των Ελλήνων μισθωτών και των μεσαίων στρωμάτων, προσπαθούν, ταυτόχρονα, να αναδείξουν ως υπαίτιο της κρίσης αυτά τα κοινωνικά στρώματα και ομάδες, καθώς και τα εισοδήματά τους. Ο αντιδημοκρατικός και αντικοινωνικός χαρακτήρας των πρόσφατων μέτρων συνοδεύεται, δυστυχώς, από μια βαθιά κοινωνική ανηθικότητα.

Η κυβέρνηση και πολλά ΜΜΕ προσπαθούν να απαλλάξουν τους ένοχους από τις ευθύνες τους. Είναι έτοιμη να τους ξεπουλήσει τον δημόσιο πλούτο. Αντίθετα, στοχεύον ενάντια στα μεσαία στρώματα και τους μισθωτούς. Λιδωρούν σε βάρος των δημοσίων υπαλλήλων. Σε αυτές τις επιλογές των εξουσιαστών, σε αυτή τη στάση τους, θα πρέπει να αντιτάξουμε μια διαφορετική, ηθικά στερεή αντίληψη για το ποιος φταίει για την κρίση και πώς αυτή αντιμετωπίζεται. Αντίληψη που δεν χάνει τον προσανατολισμό της από τον άρτο και θέαμα που μας δίνουν σήμερα, τιμωρώντας απόμαχους υπηρετήσαντες το σύστημα προκειμένου να διασωθούν οι «χρησιμότεροι».

Στόχος τρίτος: Η προάσπιση του δημόσιου πλούτου

Κάθε λαός διαθέτει τον ατομικό και συλλογικό του πλούτο. Η ευρύτερη βαθμίδα συλλογικής ιδιοκτησίας είναι ο δημόσιος πλούτος και οι δημόσιες ιδιοκτησίες. Μέσα από μια ιστορική πορεία το ελληνικό δημόσιο διαθέτει εργαλεία απαραίτητα για την ανάπτυξη της χώρας, αλλά και υπέρβαρα από τα οποία μπορεί και πρέπει να απαλλαχτεί. Το πρόβλημα με τις συμφωνίες που κάνει η παρούσα κυβέρνηση είναι ότι είναι διατεθειμένη να προβεί σε δύο πολιτικά ατοπήματα. Το πρώτο να πουλήσει ακόμα και δίκτυα δημόσιων αγαθών που είναι απαραίτητο να βρίσκονται στην εποπτεία του δημοσίου, όπως είναι το νερό, και το δεύτερο ότι επιδιώκει να πουλήσει απαραίτητη ή μη δημόσια περιουσία σε πολύ φθηνή τιμή. Δηλαδή, να επιτρέψει όλοι εκείνοι, ξένοι τραπεζικοί και άλλοι τοκογλύφοι, Έλληνες φοροφυγάδες και φοροκλέπτες, να κάνουν πάρτυ πάνω στο κορμί της χώρας. Να τους επιτρέψει να είναι κερδισμένοι μία φορά από τις κλοπές που μας οδήγησαν στην κρίση. Να τους επιτρέψει να κερδίζουν, δεύτερη φορά, από την κρίση για την οποία ευθύνονται οι ίδιοι, και, τέλος, κερδισμένοι τρίτη φορά, να αγοράσουν τσάμπα τον δημόσιο πλούτο με τα κλοπιμαία. Ίσως δε, στο μέλλον, αφού θα έχουν καταστρέψει τις υποδομές να βγάλουν κέρδη, τέταρτη φορά, πουλώντας στο ελληνικό δημόσιο ακριβά αυτά που σήμερα θα αγοράσουν φτηνά. Με άλλα λόγια, είναι επιτακτική ανάγκη να υπερασπιστούμε τα δημόσια αγαθά και τα δημόσια δίκτυα που τα παράγουν από τα νύχια της λαμογιάς και της διαπλοκής. Και ας πάψει η κυβέρνηση να δημιουργεί σκόπιμες συγχύσεις: άλλο νέες επενδύσεις και άλλο μετακίνηση δημόσιας περιουσίας σε ιδιωτικά χέρια, όταν, μάλιστα αγοράζονται με τα κλοπιμαία. Κλοπιμαία που λείπουν σήμερα στα δημόσια οικονομικά και είναι η θεμελιακή αιτία της κρίσης.

Η πάλη για αυτούς τους στόχους θα πρέπει να συνδυάζεται με εκείνη για τους τρεις επόμενους, όπως θα αναλύσω την επόμενη εβδομάδα από αυτή τη στήλη.