Μεγάλες Προσδοκίες

Από τη ΔΑΝΑΗ ΔΕΛΗΠΕΤΡΟΥ http://savewriting.blogspot.com/ "Λοιπόν, θέλω να είναι ψηλός (1,90 και βάλε -όχι αστεία), μελαχρινός, κατά προτίμηση αδύνατος και φοιτητής στο Πολυτεχνείο -αν είναι και κιθαρίστας, τον παντρεύομαι αύριο κιόλας." Όχι, δεν είναι γράμμα στον Άγιο Βασίλη, ούτε επίκληση προς τον Άγιο Βαλεντίνο. Δεν είναι καν αγγελία για συνοδό κυριών. Σοβαρά τώρα -δεν τον αναγνωρίσατε; Είναι ο Πρίγκιπας, που ξεφορτώθηκε άλογο και στέμμα, πήδηξε από τις σελίδες του παραμυθιού και προσγειώθηκε στον 21ο αιώνα -και, πιο συγκεκριμένα, στα άδυτα του δεκαεννιάχρονου μυαλού μου. Αυτές είναι -για την ακρίβεια, ήταν- οι απαιτήσεις μου από κάθε αρσενική ύπαρξη που προσδοκούσε να μου παρουσιαστεί ως ο "ιδανικός άνδρας".

Ώσπου έκανε την εμφάνισή του εκείνος. Όχι ο Ιδανικός των προηγούμενων γραμμών, αλλά ο "Πέρασε-και-δεν-ακούμπησε". Δεν ήταν ψηλός, ούτε ιδιαίτερα αδύνατος. Δε σπούδαζε στο Πολυτεχνείο, ούτε έπαιζε κιθάρα. Το "μελαχρινός" το πετύχαμε, αλλά μόνο του τι να σου κάνει; Κι όμως, είχε "κάτι" -δεν ξέρω ακριβώς τι ήταν αυτό. Ίσως η παράξενη λάμψη στα μάτια και το πάθος του να αλλάξει τον κόσμο. Ίσως, πάλι, το αβίαστο γέλιο μου στα αστεία του και ο αυθεντικός θαυμασμός μου στα σοβαρά του -το ψάχνω ακόμα.

Βέβαια, όπως είναι φυσικό για κάθε άνθρωπο σχολαστικό μέχρι αηδίας (ναι, σ'αυτήν την κατηγορία ανήκω), στο κεφάλι μου φύτρωσαν δεκάδες "αλλά" και μερικά "ωστόσο" -τα τελευταία, ως ένδειξη πρωτοτυπίας. Στο χάος των ενστάσεών μου, μια φωνούλα μέσα μου ξεχώρισε, ψιθυρίζοντας μια φράση του Τομ Ρόμπινς: "Σπαταλάμε το χρόνο μας αναζητώντας τον τέλειο σύντροφο, αντί να δημιουργούμε την τέλεια αγάπη". Σωστό, αν και το "τέλεια" ήχησε κάπως ειρωνικό στ' αυτιά μου. Αφού το τέλειο δεν υπάρχει πουθενά -έτσι ξέρω. Εδώ, τη λύση έδωσε το μελάνι της λογικής, που έγραψε πλάι στο αμφιλεγόμενο επίθετο, μέσα σε αγκύλες, "για τον καθένα".

Τέλειο για μένα είναι το να μη συμβιβάζεσαι. Και συμβιβασμός δεν είναι η παρέκκλιση από τα καλούπια, αλλά η εμμονή σε αυτά. Τέλειο είναι αυτό που σου συμβαίνει τη στιγμή που το περιμένεις λιγότερο. Τέλεια είναι η μικρή και κατ' επίφαση ασήμαντη λεπτομέρεια, που πάντα καταλήγει να κάνει τη διαφορά. Η λεπτομέρεια που, έτσι, απλά κι ανεξήγητα, αρκεί. "Όταν μιλάς για εκείνον, το χαμόγελό σου είναι ομορφότερο από ποτέ", σχολίασε μια φίλη μου. Αρκεί.